تشنه اوج

چون عقابی به دام ، خسته منـم

تشنــۀ اوج  ،   بـال بستــه  منـم

سنگسـارم ز دهـــر ، گـــر من زار

دل مرا شیشه، دل شکسته منم

بـار الهـــــا ، ببـــار رحمـت خویش

بــر در آستـــــان نشستـــه  منـم

شکــرللــه ، بدین شکسته دلــی

از دد و  دام دیـــو ،  رستـــه  منـم